De vrijwilligers van Zorgdier Nederland bezoeken mensen in verpleeghuizen, samen met hun eigen hond. Om hun mooie momenten te geven. Innovatiekring Dementie plaatste op haar website het verhaal van vrijwilliger Margreet van Litsenburg. Zij was onder de indruk van het bezoek van Loena aan mevrouw Schuld, 86 jaar. Ook op de website van Stichting ZorgDier is het verhaal te lezen:
“Loena heeft in de gaten dat ik hiernaar uitkijk,” zegt mevrouw Schuld. De 86-jarige cliënte van De Hazelaar in Tilburg is duidelijk verheugd over het bezoek van Loena, een zwarte koningspoedel. De hond is een ZorgDier en komt namens de gelijknamige stichting wekelijks naar De Hazelaar. Zo kunnen cliënten als mevrouw Schuld toch genieten van het contact met dieren. Het is meteen duidelijk dat deze dame gewend is aan honden. Haar man was dierenarts en thuis hadden ze meerdere honden. Loena doet haar denken aan een van haar zwarte labradors. “Die krullen vind ik mooi. Die honden van mij zijn glad.” In de beleving van mevrouw Schuld zitten die honden thuis op haar te wachten. In werkelijkheid zorgt haar zoon voor de dieren.
Ben en Jetske zijn de eigenaren van Loena. Zij zijn opgeleid door ZorgDier en bezoeken nu als vrijwilligers met hun hond meerdere cliënten van De Hazelaar. Dat is dankbaar werk, vertelt Ben. “Een cliënte die haar bed niet meer uit wilde komen, bloeide weer op dankzij Loena. Ik pakte haar hand, legde deze op Loena’s vacht en als vanzelf begon haar hand Loena te kriebelen. In de ogen van die mevrouw zag ik het licht weer terugkomen.” Ook mevrouw Schuld reageerde bij de eerste kennismaking met Loena meteen goed. Er was direct interactie tussen die twee, volgens activiteitenbegeleider Anneke. Tijdens dit bezoek blijft mevrouw Schuld de hond dan ook koekjes voeren en laat ze Loena pootjes geven. Ondertussen vertelt ze geanimeerd over haar eigen honden. “Dat vind ik altijd zo gezellig, ’s avonds in de kamer met alle honden. De oudste heeft nog wel eens de neiging om iets van tafel te pakken,” zegt ze terwijl Loena snel een koekje weghapt. De honden van mevrouw Schuld en haar man kwamen vaak uit het asiel en hadden soms gedragsproblemen. “Maar als ik ze vastpakte, waren ze niet gemeen. Dat moesten ze ook niet proberen, want ik gooide ze zo door de kamer!” Het moge duidelijk zijn: mevrouw Schuld is niet voor de poes. Als Ben een spelletje met Loena speelt – hij verstopt koekjes in een lege eierdoos – kijkt mevrouw Schuld geringschattend toe. “Die keert ze zo om. Net als die kleine van mij, die kan ook alles vinden.”
Niet alleen mevrouw Schuld, maar ook Loena en haar eigenaren genieten van het bezoek. Loena krijgt volop aandacht en lekkere koekjes. Iedereen moet lachen als Ben begint te ‘niezen’ en Loena de zakdoek pakt die uit zijn broekzak hangt. Ben en Jetske houden hun geliefde huisdier nauwlettend in de gaten. Als Loena moe wordt, neemt Jetske haar even mee naar de lege gang, zodat de hond even tot rust kan komen. Jetske vertelt dat Loena vernoemd is naar de gelijknamige Noorse stad. Tijdens een vakantie daar besloten zij en Ben weer een hond te nemen. Loena is een rustige en voorzichtige hond. Ze drinkt uit haar waterbak zonder ook maar een druppel te morsen. En als ze getrimd wordt, blijft ze rustig tweeënhalf uur liggen. Het valt mevrouw Schuld ook op dat Loena zo goed luistert. “Goed zo,” zegt ze als de hond netjes een laatste koekje aanpakt. “En nu een zoen van de juffrouw.”
Margreet van Litsenburg
Lees het artikel ook op de website van innovatiekring dementie
